“از نهر اردن تا دریای مدیترانه، فلسطین آزاد است.”
شاید این شعار که برای فلسطین ساخته شد، شبیه اتفاقی باشد که در حال حاضر در جهان در حال وقوع است: انتفاضه ای درونی یا خیزش وجدان‌ها از اقیانوس آرام تا دریای مدیترانه [انتفاضه به معنای خیزشی خودجوش و مردمی است که بدون هماهنگی نظامی (کودتا یا انقلاب) در یک جامعه اتفاق میفتد.]
میلیون‌ها نفر از همه ملیت‌ها، نژادها، مذاهب و رنگ‌ها در ده‌ها کشور به شکلی بی‌سابقه قیام کردند و به خیابان‌ها ریختند. این انتفاضه‌ی وجدان‌های بیدار علیه اسرائیل است.
از 36 سال گذشته تا کنون، حتی در انتفاضه اول که در اردوگاه آوارگان جبالیای فلسطین آغاز شد، جهان شاهد چنین اعتراضات شدیدی علیه اسرائیل نبوده است، و آنچه شگفت انگیز است تنوع شرکت کنندگان در این خیزش درونی است.
گاهی این وجدان هشیار را در اعتراضات افرادی مثل بلا حدید، مدل لباس می‌دیدیم و گاهی در ورزشکارانی مثل کایری اروینگ بسکتبالیست استرالیایی که در لیگ بسکتبال آمریکا (NBA) چفیه فلسطینی سرش کرد، گاهی آن را در اعتراضات وزیر شجاع اسپانیا، ایون بلارا می‌بینیم که همه سیاستمداران اروپایی را محکوم کرد، و گاهی آن را در تظاهرات میلیونی داخل خیابان ها می بینیم.
از سوی دیگر، من معتقدم که تظاهرات اخیر در حمایت از فلسطین شبیه راهپیمایی بزرگ واشنگتن بود که در آن مارتین لوترکینگ ندای آزادی سیاهان را صادر کرد.
تظاهرات در واشنگتن به قدری گسترده و موثر بود که ایلان ماسک تصاویر گرفته شده از آن توسط یک پهباد را با عباراتی که نشان از حیرتش داشت در شبکه های اجتماعی منتشر کرد.
پس از مدتی کوتاه، بزرگترین تظاهرات حامی فلسطین در سالهای اخیر در لندن برگزار شد که ظاهرا چالشی هم برای واشنگتن است. گفته می شود که برج ساعت بیگ بن، در 50 سال گذشته چنین جمعیتی را به خود ندیده است.
این اعتراضات با تظاهرات میلیونی در مالزی، پاکستان و استانبول نیز همراه شد. چه اتفاقی در حال وقوع است؟
طراحان مد، کت واک ها و سالن‌های شوی لباس را با رنگ های فلسطین تزئین می کنند، نوازندگان به صحنه با ترانه های فلسطینی هیجان می بخشند، روزنامه نگاران معروف استعفا می دهند و می گویند: “من آزاد نیستم”، افراد مشهور، کاریکاتوریست ها، کمدین ها، دانشگاهیان، رانندگان و اعضای اتحادیه های کارگری.
از هر حرفه و هر رشته ای؛ در سراسر جهان، مردم شورش می کنند، محکوم می کنند و سخن می گویند.
این امر نشان می دهد که غزه وجدان بشریت را بیدار کرده است.
موضوع زمانی جالب تر می‌شود که این افراد با سیاست های کشورهایشان که از اسرائیل حمایت می کنند، مقابله می‌کنند. زمانی که فرانسه پرچم فلسطین را ممنوع کرد، رنگ های قرمز، سیاه و سفید بر خیابان های پاریس حاکم بود. هنگامی که دولت آلمان تظاهرکنندگان را با اتهام جنایات ضدیهودی تهدید کرد، مردم در میدان معروف الکساندر پلاتز برلین شعار می دادند: «فلسطین آزاد شود».
از زمان اعتراضات جهانی ضد جنگ در دهه 1970 چنین اقدام هماهنگ و شورش مشترک که در سراسر جهان گسترش یافته، مشاهده نشده است. این همان چیزی است که من آن را “انتفاضه وجدان” می نامم.
اسرائیل شاید هیچ گاه در تاریخ خود به این اندازه مورد اعتراض گسترده قرار نگرفته بود، از سوی این همه مردم از ملل مختلف، و همچنین مردم فلسطین در تاریخ خود – که از سال 1948 در رنج اند – چنین حمایت جهانی را دریافت نکرده اند.
متقابلا؛ این اعتراضات نشان داد که برخی کشورها به اندازه مردم خود شجاع نیستند و مانند آن‌ها وجدان ندارند. اکنون؛ مسئله فلسطین یک مسئله وجدانی است که شامل افراد از هر دین و ملیتی می شود و فقط به مسلمانان مربوط نیست.
در نهایت، ما دقیقا نمی دانیم که این تحولات به کجا می انجامد، اما مطمئن هستیم که جهان هرگز مانند قبل نخواهد شد.
