کشتار صبرا و شتیلا: چهار دهه بعد، قتل عام اسرائیل در غزه

در حالی که فلسطینیان لبنان چهل و دومین سالگرد کشتار صبرا و شتیلا در اردوگاه‌های فلسطینی تحت کنترل اسرائیل در نزدیکی بیروت را زنده می‌دارند، یک حمله بی‌سابقه در روز سه‌شنبه – که به اسرائیل نیز نسبت داده شده است – با انفجار هزاران پیجر، ۱۲ نفر را کشت و هزاران مجروح برجای گذاشت.

اما این حمله به اعضای حزب الله محدود نشد، زیرا وزیر بهداشت لبنان گفت بسیاری از حاملان پیجرها غیرنظامی بودند و دو کودک نیز در میان کشته شدگان هستند.

این حادثه هولناک نمک بیشتری بر زخم سالگرد صبرا و شتیلا پاشید. حمله به صبرا و شتیلا که از ۱۶ تا ۱۸ سپتامبر ۱۹۸۲ توسط شبه نظامیان مسیحی فالانژیست انجام گرفت، منجر به قتل عام ۳۵۰۰ نفر از جمله بسیاری از کودکان، زنان و پناهندگان مسن شد.

از آنجایی که سالگرد کشتار صبرا و شتیلا امسال همزمان با انفجارهای پیجر و نسل کشی مداوم در غزه است، می توانیم ادامه سیاست‌های وحشیانه اسرائیل را در کنار تغییر قابل توجهی در واکنش مردم مشاهده کنیم.

صبرا و شتیلا یک حادثه منفرد نبود، بلکه فقط یک اپیزود مهم در یک سلسله طولانی قتل عام و پاکسازی قومی اسرائیل بود که به فاجعه سال ۱۹۴۸ برمی گردد، که طی آن صدها هزار فلسطینی از سرزمین خود اخراج شدند.

جنگی که به ایجاد کشور اسرائیل در آن سال منتهی شد، شامل کشتار طنطوره که در آن حدود ۲۰۰ روستایی و کشتار دیر یاسین که در آن بیش از ۱۰۰ فلسطینی کشته شدند، بود.

همین سیاست توسط ارتش اسرائیل پس از سال ۱۹۴۸ در فلسطین و دیگر کشورهای عربی، از جمله بمباران مدرسه بحرالبقر در مصر در سال ۱۹۷۰ تا قتل عام قانا در لبنان در سال ۱۹۹۶ ادامه یافت.

در نوار غزه، اسرائیل از سال ۲۰۰۵ که از منطقه ساحلی خارج شد، مرتکب جنایات جنگی و قتل عام‌هایی شد که با اجرای محاصره تنبیهی و پنج حمله نظامی بزرگ که هزاران نفر در طی آن به قتل رسیدند، صورت گرفت.

در جنگ کنونی، نیروهای اسرائیلی ده‌ها هزار فلسطینی را به قتل رسانده‌اند، از جمله بسیاری از آنها که در «مناطق امن» پناه گرفته‌اند، مانند بیمارستان‌ها یا مدارس زیر نظر سازمان ملل.

فلسطینیان رها شده توسط جهان

قتل عام اسرائیل علیه غیرنظامیان عرب تنها به دو دلیل در طول سال ها گسترده تر و وحشیانه تر شده است. اولین دلیل، ماهیت ذاتا نژادپرستانه ایدئولوژی صهیونیستی است، به ویژه هنگامی که دولت هر چه بیشتر به سمت راست افراطی تغییر می کند.

امروزه در اسرائیل، ایدئولوژی برتری یهودیان به جریان اصلی تبدیل شده است. از زمان حمله حماس در ۷ اکتبر، مقامات ارشد اسرائیل اظهارات نژادپرستانه متعددی از جمله اظهارات بدنام وزیر دفاع یوآو گالانت در مقایسه فلسطینیان با “حیوانات انسانی” داشته اند.

دومین دلیلی که اسرائیل توانسته به کشتارهای خود به ویژه در غزه ادامه دهد، حمایت بین المللی از آن است. با وجود افزایش تعداد قربانیان فلسطینی که اکنون به بیش از ۴۱۰۰۰ نفر رسیده است، کشورهای غربی به ارسال سلاح به اسرائیل ادامه می دهند.

در عین حال، کشورهای عربی چیزی بیش از حمایت لفاظی از فلسطینی‌ها نشان نداده‌اند، حتی روابط سیاسی و اقتصادی با اسرائیل تغییر چندانی نکرده و که گویی هیچ اتفاقی نیافتاده است.

پس از نزدیک به یک سال جنگ در غزه و بدون تلاش جدی بین‌المللی برای توقف خونریزی، اسرائیل ظاهراً به این نتیجه رسیده است که می‌تواند هر تعداد فلسطینی را که می‌خواهد بکشد و بسیاری از خانه‌ها، ساختمان‌ها و بیمارستان‌های این سرزمین را در این فرآیند با خاک یکسان کند.

چند روز پس از کشتار صبرا و شتیلا در سپتامبر ۱۹۸۲، جنبش «صلح اکنون» خواستار تظاهراتی در تل آویو شد و حدود ۴۰۰ هزار نفر نفر خواستار تحقیق درباره نقش اسرائیل در این کشتار شدند. این تظاهرات موفق شد دولت را برای ایجاد کمیسیون کاهان تحت فشار قرار دهد؛ کمیسیونی که دریافت اسرائیل “مسئولیت غیرمستقیم” قتل عام را بر عهده دارد و منجر به استعفای آریل شارون از سمت وزیر دفاع شد.

امروز، ۴۲ سال پس از آن تظاهرات، اسرائیل همچنان به کشتارهای روزانه و جنایات جنگی در غزه ادامه می دهد – اما مردم اسرائیل در مخالفت با این اقدام کاری نکردند. برعکس، سیاستمداران، روزنامه نگاران و مردم عادی اسرائیل آشکارا از اقدامات نسل کشی دولت حمایت می کنند.

نخست وزیر بنیامین نتانیاهو در نظرسنجی ها پیروز می‌شود. مخالفت عمومی داخلی هم با جنگ عمدتاً بر تحت فشار قرار دادن دولت برای امضای توافقی برای تضمین آزادی گروگان‌های اسرائیلی باقی مانده در غزه، متمرکز است.

در حالی که توانایی اسرائیل برای انجام اعمال وحشیانه بدون مجازات علیه مردم فلسطین ممکن است نشانه قدرت باشد، تجربه تاریخی خلاف این را به ما می گوید.

وقتی اقدامات اشغالگران وحشیانه‌تر می‌شوند، ممکن است نشانه‌ای از آغاز پایان باشد. علاوه بر این، اسرائیل دولتی است که بر اساس روایتی «اخلاقی» ساخته شده است، که به طور چشمگیری توسط کشتار غزه تضعیف شده است. ادامه جنایات این کشور علیه فلسطینی‌ها عادی سازی با کشورهای عربی را غیرممکن می کند، زیرا اسرائیل تهدید اصلی برای مردم عرب در سراسر منطقه است.