فلسطینی‌ها باید درباره راه حل‌های بنیادی برای پایان دادن به اشغال اسرائیل، نظام آپارتاید و استعمار شهرک‌نشینان گفتگو کنند.
ما فلسطینیان تنها، اسیر و در تنگنا هستیم، حتی کسانی که قرار بود برادران ما باشند ما را رها کردند. این واقعیت تلخی برای فلسطینیان است.
۹ ماه کشتار وحشیانه جان بیش از ۳۷۰۰۰ فلسطینی را گرفته است که شمار کثیری از آنها زنان و کودکان بیگناه هستند. پزشکان و پرستاران کشیک در بیمارستان‌ها، دانشجویان دانشگاه و خانه‌داران هم از قربانیان‌اند.
در بحبوحه ویرانی هدفمند هزاران خانه در غزه توسط اسرائیل ، همه خانواده‌ها در روز روشن قتل عام شده اند . ۱۰ هزار نفر دیگر مفقود شده‌اند و گمان می‌رود زیر آوار به شهادت رسیدند.
با این حال، ایالات متحده همچنان فلسطینیان را مقصر می‌داند، و از دادگاه‌های بین المللی بدلیل بازخواست نسل‌کشی مداوم اسرائیل انتقاد می‌کند.
فلسطینی‌ها در دفاع از خود در برابر هجوم کشوری که بزرگترین ارتش جهان از آن حمایت می‌کند، تنها مانده‌اند. ایالات متحده به اسرائیل میلیاردها دلار تسلیحات از جمله بمب و جت‌های جنگنده داده است تا جنگ را طولانی کند.
این در حالی است که فاجعه انسانی در غزه به حدی رسیده که تصور کردنی نیست. معدود بیمارستان‌های باقی مانده در تلاش‌اند که از پس سیل مجروحان غیرنظامی برآیند. حکومت‌های عربی همسایه کاری جز صدور بیانیه‌های محکومیت که باعث شرم است و در عین حال میانجی‌گری بین ظالم و مظلوم نکرده است .
در واقع حکومت‌های عربی با بزدلی و رفتار ریاکارانه خود از سال ۱۹۴۸م (۱۳۲۶ه ش)، فلسطینیان را ناامید کردند. آنها نتوانستند به محاصره ۱۷ ساله غزه توسط اسرائیل پایان دهند، حتی از داشتن همبستگی هدفمند و سودمند با فلسطینیان که در نقطه پایان حملات وحشیگرانه ارتش اسرائیل قرار داشتند ، ناکام ماندند.
همدستی با ظالم
از غزه، در تعجبیم که چطور، ابراز حمایت محجوبانه در غیاب دموکراسی، در خیابان‌ها و مرکز کشورهای عربی می‌تواند به عملی ملموس تبدیل شود.و‌نمیدانیم که آیا مردم عرب که در جامعه‌ای دیکتاتور با قوانین استبدادی زندگی می‌کنند می‌توانند چنین حکومتی را به شیوه‌ای صلح آمیز تغییر دهند؟
ما از پا درآمدیم بس که تلاش کردیم راه های ممکن تغییرات سیاسی دموکراتیک را پیدا کنیم. با طولانی شدن نسل کشی غزه ،ما هیچ ترجمه کاربردی از سوی کشورهای عربی از همبستگی برخی از مردمان خود با فلسطین ندیده‌ایم
اسقف اعظم آفریقای جنوبی دزموند توو زمانی گفت: اگر در موقعیت‌های بی عدالتی بی طرف هستید، طرف ظالم را انتخاب کرده اید.
بار دیگر، جامعه بین المللی، سازمان ملل، اتحادیه اروپا و رهبران عرب تا حد زیادی در مورد جنایات مداوم اسرائیل سکوت کرده اند. این سکوت آنها را در کنار اسرائیل قرار می دهد.
جسد هزاران زن و کودک فلسطینی نتوانست انها را قانع کند که اقدامی در‌مقابل اسرائیل انجام دهند. فلسطینیان به این پی بردند که تنها یک گزینه ی کار سازدارند : نیروی مردمی، که تنها نیرویی است که در کشمکش اسرائیل غاصب و فلسطینیان مظلوم می‌تواند با بی عدالتی و ظلم قدرت مقابله کند.
در 17 سال گذشته، فلسطینی‌ها در غزه دو گزینه داشتند اینکه به آرامی در میان محاصره خفقان‌آور اسرائیل بمیرند یا برای عزت خود و نسل‌های آینده ایستادگی و مبارزه کنند، بسیاری مبارزه را انتخاب کرده اند و از سال ها خودفریبی که چاره ای جز فرمانبرداری از اشغالگران نداشتن را به تصویر میکشید، رها شده اند.
در این زمینه ، طرح مطرح شده ی آتش بس ، به اهداف اسرائیل توجه نمی‌کند : به شهادت رساندن بیشترین تعداد ممکن فلسطینی با هدف قرار دادن خانه ها و سازمان های غیر نظامی ، حذف هرگونه منبع بالقوه مقاومت در برابر اشغالگری اسرائیل در اردوگاه نسل کشی رو باز که آن را غزه میدانیم.
علل ریشه ای
در عوض،برنامه ای که مطرح شده است، مقاومت فلسطین را با رژیم ظلم سیستماتیک، نظام آپارتاید و استعمار شهرک نشینان اسرائیل برابر می داند. به نظر می رسد که جهان از فلسطینی ها انتظار دارد که به سادگی مرگ آهسته خود را بدون هیچ گونه سرکشی و قیامی بپذیرند.
اما فلسطینی ها در غزه و جاهای دیگر مجبور به چنین کاری نیستند.
هرگونه توافقی که به آتش بس فوری، شکستن محاصره ویرانگر اسرائیل و بازگشایی دائمی همه گذرگاه های مرزی به نحوی که اجازه ورود سوخت، دارو و سایر کالاهای اساسی را بدهد، منجر نشود ،برای مردم غزه پذیرفتنی نخواهد بود. همچنین باید خروج نیروهای اسرائیلی را بدون تاخیر فراهم کند.
جنگ کنونی را نمی توان جدا از علل اصلی وضعیت غزه دید: کار استعماری- شهرک نشینی اسرائیل، اشغالگری ، آپارتاید و تبعید قومی. این درگیری باید در چارچوب خواسته ما برای حق بازگشت فلسطینیان به سرزمین هایی باشد که صدها هزار نفر در سال 1948 از آن رانده شدند. دو سوم مردم غزه پناهندگانی هستند که طبق قوانین بین المللی از این حق برخوردارند.
از رفح، تا نصیرات، تا جبلیه و بقیه غزه، ما به لحظه ای مهم در تاریخ فلسطین رسیده ایم. غزه مشتاق رهبری است که ایده فلسطین را از رودخانه تا دریا به رسمیت بشناسد.
هر گونه صحبت از بهبود شرایط ظلم ما – و حتی این برای ما خیلی زیاد تلقی می شود – با توجه به فداکاری های بزرگی که انجام شده است، خیانت به شهدای غزه است. ما باید بحث راه‌حل‌های رادیکال را برای فراتر رفتن از وضعیت موجود آغاز کنیم و یک شعار روشن اتخاذ کنیم: پایان اشغال، پایان آپارتاید و پایان دادن به استعمار شهرک‌نشین. اگر این اتفاق بیفتد، تمام زندگی های از دست رفته در غزه بیهوده از دست نمی رفت.
