زمان زیادی طول کشید تا ولید مکانی را که پدر و مادرش در آن زندگی می کردند را پیدا کند. همه چیز از بین رفته بود.
ولید به کمک همسایه‌هایی که روی ویرانه‌های خانه‌های سابقشان نشسته بودند، نیاز داشت تا آنچه را که به دنبالش بود، بیابد.
منظره تکان دهنده بود. هیچ اثری از ساختمان دو طبقه خانوادگی‌اش نبود.
تمام خانه‌های دیگر در منطقه نیز از بین رفته بودند.
ولید گفت: «انگار که طوفان آمده و تمام ساختمان‌ها را با خاک یکسان کرده بود.»
ولید با ترک منطقه‌ای که پدر و مادرش در آن خانه داشتند، برگشت به مدرسه‌ای که در جنگ کنونی در آن پناه گرفته بود.
او مدرسه را فقط از روی تابلوی کنار درش تشخیص داد. مدرسه و پنج مدرسه دیگر که در نزدیکی آن بودند، همگی یا ویران شده بودند یا به شدت آسیب دیده بودند.
صحنه خصوصا در بازار در قلب جبالیا وهم انگیز بود.
ولید در بازار لباس فروشی داشت. ولید وقتی فهمید که آن و خیلی چیزهای دیگر از بین رفته، شروع به گریه کرد.
این اولین بار نبود که کسب و کارش از دست می‌رفت.
ولید قبلاً یک فروشگاه در الریمال، یکی از مناطق شهر غزه، داشت. مغازه‌اش در برج الشروق قرار داشت که اسرائیل در حمله ماه مه 2021 به غزه آن را بمباران کرد.
قبل از جنگ فعلی، ولید آپارتمانی در بیت لاهیا در شمال غزه داشت. از آنجایی که در چند هفته اول جنگ ویران شد، ولید به خانه والدینش در جبلیا نقل مکان کرد.
پدر و مادرش خانه خود را تخلیه کرده و به سمت جنوب نقل مکان کرده بودند.
ولید، همسرش و سه فرزندش در طول تهاجم زمینی اسرائیل به اردوگاه جبالیا در ماه نوامبر، همانجا ماندند. اگرچه سربازان اسرائیلی بسیار به خانه نزدیک شده بودند، اما ساختمان دست نخورده باقی ماند.
نیروهای اسرائیلی در نهایت از جبالیا عقب نشینی کردند. هرچند آنها ماه گذشته دوباره وارد جبالیا شدند.
برای ولید و خانواده اش، حمله ماه مه بدتر از هر چیزی بود که تا به حال تجربه کرده بودند.
حدود یک هفته پس از آغاز تهاجم ماه مه، اسرائیل خانه های اطراف را بمباران کرد. خشونت بسیار شدیدتر از ماه نوامبر به نظر می رسید.
ولید و خانواده‌اش از ترس مرگشان، یکدیگر را در آغوش گرفتند و شهادتین خواندند.
ولید گفت: «وقتی بمباران متوقف شد، چشمانمان را باز کردیم و خدا را شکر کردیم که هنوز زنده ایم.»
حمام خون
یک روز بعد، ارتش اسرائیل محله را گلوله باران کرد. نظامیان به منطقه‌ای که ولید در آن زندگی می‌کرد نزدیک شدند و تانک‌ها و بولدوزرها را می‌راندند.
خانواده تحت حمله هوایی و زمینی به مدرسه ای که توسط آژانس پناهندگان فلسطینی سازمان ملل (UNRWA) اداره می شود گریخت.
اصلا امن نبود.
چند روز بعد، نظامیان اسرائیلی به قلب اردوگاه نفوذ کردند و ویرانی عظیمی به بار آوردند.
ولید و خانواده اش تصمیم گرفتند مدرسه را ترک کنند. قبل از اینکه بتوانند خارج شوند، اسرائیلی ها آن را گلوله باران کردند.
خانواده تا زمانی که راه خروجی پیدا کردند پنهان شدند.
وقتی آنها فرار می کردند، ولید دید که به خیمه های موقتی حمله می شود که هنوز افراد داخل آن ها هستند.
او گفت: “صدای آنها هنوز در سرم گیر کرده است.” “آن صداها مدام مرا تعقیب می کنند، چه بیدار باشم و چه خواب.”
من هنوز در شوکه هستم که یک مدرسه آنروا، که قرار است توسط قوانین بین المللی محافظت شود، به حمام خون تبدیل شده است.
خانواده نمی دانستند کجا بروند.
در مقابل چشمان آنها، گروهی از مردم با شلیک موشک از پهپاد مورد اصابت گلوله قرار گرفتند. سه نفری که برای کمک به قربانیان شتافتند، خودشان گلوله باران شدند.
دو نفر از این سه نفر توانستند زنده بمانند. یکی مانده بود که خونریزی کند.
خانواده به راه رفتن ادامه دادند و بچه ها از اجساد بی شماری که روی زمین دیدند مضطرب شدند.
سرانجام، خانواده خود را در نزدیکی مدرسه ای در جنوب جبلیه یافتند. پس از یک هفته پناه گرفتن در آنجا، آنها را شب از خواب بیدار کردند.
صدایی که شنیدند صدای گلوله باران مدرسه بود.
آنها بار دیگر به مدرسه دیگری فرار کردند – این مدرسه در غرب غزه. این آخرین مکانی بود که آنها قبل از عقب نشینی نیروهای اسرائیلی از جبالیه پناه گرفتند.
پس از تایید عقب نشینی توسط مقامات غزه، خانواده تصمیم گرفتند که برگردند و جبالیا را ببینند.
هیچ چیز نتوانست ولید را برای صحنه وحشتناکی که در انتظارش بود آماده کند.
ولید با وجود مبهوت شدن، خیمه زد و عهد کرد که در جبلیه بماند.
او گفت: «می‌دانم که چاه‌ها و پنل‌های خورشیدی تخریب شده‌اند.
اما ما برای تامین آب و برق کار می کنیم. ما راه حلی پیدا خواهیم کرد.»
