حقیقت اتفاقات دانشگاه‌های آمریکا از زبان دانشجویان یهودی

 

اواسط ماه مارس بود و شمار کشته‌شدگان جنگ اسرائیل در غزه همچنان در حال افزایش. دیوید روزنبرگ، دانشجوی 19 ساله دانشگاه تافتس در ماساچوست، عصبانی و ناامید بود زیرا نیروهای اسرائیلی، با حمایت ایالات متحده و دیگر قدرت‌های غربی، جنایات گسترده ای را در غزه به عنوان بخشی از پاسخی ظاهرا “موجه” به حملات 7 اکتبر در جنوب فلسطین انجام می‌دهند.
روزنبرگ که مصمم بود تماشاگر این جنایات نباشد، شروع به سازماندهی اردوگاه‌ها و اعتراضاتی علیه جنگ در محوطه دانشگاه کرد. او همچنین با شور و شوق در مورد این سرزمین مطالعه می‌کرد. زمانی که در حال خواندن کتاب اصلی فرانتز فانون، “استعمار در حال مرگ” در مورد جنگ انقلابی الجزایر علیه فرانسه بود، او با بیانیه گروهی از یهودیان از شهر کنستانتین الجزایر مواجه شد که این مسئله در نهایت به یک سوال بی‌پاسخ، پاسخ داد. آن‌ها گفتند که متعهد می‌شوند تا در برابر فرانسوی ها مقاومت کنند، زیرا از تاریخ همزیستی بین مسلمانان و یهودیان در الجزایر قبل از استعمار می‌دانستند و درک می‌کردند که اروپا با سابقه طولانی یهودستیزی، دوست آن‌ها نیست. او گفت که این نقل کاملا به افکار و نگرانی‌های این چند ماهش برمی‌گردد: طرح امنیت یهودیان. این باعث شد که او به این نتیجه برسد که امنیت یهودیان کاملا بسته به اسرائیل نیست. و زمانی که پای امنیت یهودیان درمیان باشد، لزوما با وجود اسرائیل این امنیت ایجاد نمی‌شود؛ زیرا اسرائیل همان کشوری است که از طریق پاکسازی قومی و سرکوب و انقیاد گروه دیگری از مردم تاسیس شد. و این باعث شد که من متوجه شوم مبارزه‌ی امروز علیه استعمار فلسطین باعث شد تا اشتباهات یهودیان الجزایر را دوباره مرتکب نشویم. این مربوط به زمانیست که جامعه یهودی بزرگتر الجزایر در کنار استعمارگران فرانسوی خود قرار گرفت.”

این روایت که اردوگاه‌های همبستگی غزه اساساً یهودستیزانه هستند، حاصل دهه‌ها تلاش آن‌ها برای از بین بردن مرز بین انتقاد از صهیونیسم و یهود ستیزی است : نامه امضا شده توسط صدها دانشجوی یهودی

چند هفته بعد، در ۷ آوریل، روزنبرگ به همراه چندین دانشجوی دیگر، اردوگاهی را در تافتس برای اعتراض به کشتار فلسطینیان و همچنین درخواست از دانشگاه برای واگذاری و تحریم شرکتهایی که از اشغال اسرائیل سود می‌برند، برپا کردند.

این یکی از اولین مجموعه اردوگاه هایی بود که در ایالات متحده، حتی قبل از دانشگاه کلمبیای شهر نیویورک برپا شد. با این حال، اردوگاه در تافتس بلافاصله خشم مدیران را به خود جلب کرد و دانشجویان این‌ها را ثبت کرده‌اند. در عوض، آنها تصمیم گرفتند یک دیوار آپارتاید (دیوار حائلی به طول 700کیلومتر که توسط اسرائیل در مناطق فلسطینی ساخته شده است) ساختگی بسازند. اما در اواخر همان ماه، زمانی که مقامات به شدت محل تظاهرات دانشگاه کلمبیا را سرکوب کردند، اردوگاه‌ها در سراسر کشور به وجود آمدند. تافتس نیز اردوگاه خود را بازسازی کرد؛ این بار در محوطه اصلی دانشگاه.

طولی نکشید، اردوگاه های دانشجویی در حمایت مردم فلسطین در حدود 100 دانشگاه و در 46 ایالت برگزار شد. تافتس در حال حاضر بخشی از یک جنبش دانشجویی ملی است. جنبشی که مسلما بزرگترین اقدام دانشجویی ضد جنگ پس از جنبش علیه جنگ ویتنام در دهه1960 اتفاق افتاد، است.

 

ماجرایی پرفراز ونشیب

اردوگاه‌هایی که هر دو دانشگاه دولتی و خصوصی را در بر گرفته بودند، رویدادهای پر فراز و نشیبی داشتند. چادرها در محوطه یا زمین چمن مرکز دانشگاه برپا شدند تا دائما خار چشم مسئولان باشد. دانشجویان در همان محل، کتابخانه‌ها، محل توزیع آب و غذا، توالت‌های موقت، چادرهای کمک‌های اولیه، نمازخانه و مکان‌های آموزشی را راه اندازی کردند.

آنها بنر‌هایی را به درختان بستند و پرچم فلسطین را از مجسمه‌ها و تیرهای چراغ‌برق آویزان کردند. در کیسه خواب داخل چادر می‌خوابیدند و تکالیفشان را زیر لامپ‌های متصل به اینورتر‌های برق انجام می‌دادند. دانشجویان و اساتیدی که اغلب از مکان‌های متعدد برای بازدید، آموزش یا حمایت به کمپ می‌آمدند، آنجا را فضایی از رفاقت، ایمان و سازندگی جامعه توصیف می‌کردند.

با این حال، رسانه‌ها‌ی اصلی آن را جور دیگری به تصویر کشیدند. این رسانه‌ها از گروه‌های حامی اسرائیل و رؤسای دانشگاه خط می‌گرفتند و معترضان را یهودستیز، اجیرشده و دست نشانده خارجی‌ها و طرفدار تروریسم معرفی می‌کنند که راه را برای مداخله‌ی سیاسی و خشونت پلیس باز کردند. موارد معدودی از یهود ستیزی صورت گرفت که در برخی موارد توسط افرادی نامربوط و یا توسط دانشجویان طرفدار اسرائیل با هدف منحرف کردن اعتراضات بود که حتی گاهی این جوسازی‌ها منشا اصلی ماجرا نشان داده می‌شد.

 

اما همانطور که چندین سازمان دهنده بارها توضیح دادند، اردوگاه‌ها ادامه‌ی اعتراضات ضد جنگ دهه‌های گذشته بود. درخواست تحریم اقتصادی و قطع حمایات مالی اسرائیل بخشی از فراخوان‌های جامعه مدنی فلسطین برای منزوی کردن اسرائیل بود و همچنین فراخوانی بود برای عزت، حق داشتن مسکن و آزادی رفت و آمد همه‌ی مردم.

سازمان دهندگان گفتند که یکی از جنبه‌های حیاتی جنبش هنوز مشخص نشده است. اگرچه ائتلافی از گروه‌ها برنامه‌ی اردوگاه‌ها را ریخته بودند و آن بر اساس دهه‌ها کار دانشگاهیان، دانشمندان و فعالان فلسطینی که به شکل گیری گفتمان پیرامون آزادی فلسطین در ایالات متحده کمک کردند بود. این جنبه حیاتی، نقش اساسی «دانشجویان یهودیِ ضدصهیونیست» در برنامه ریزی و اجرای اردوها بود.

به گفته سازماندهان، این دانشجویان یهودی بودند که درکانون مرکزی جنبش اعتراضی دانشگاه کلمبیا در نیویورک به همراه همتایان فلسطینی یا مسلمان خود نقش های اصلی و برجسته ای را ایفا کردند. دانشگاه کلمبیا در نوامبر،2023 دانشجویان را به بهانه اغتشاش در راستای جنگ اسرائیل علیه غزه و عدالت خواهی برای فلسطین، تعلیق کرد. همچنین این اتهامات را متوجه بخش اصلی صدای صلح یهودی(جی وی پی) کرد؛ به طوری که این بخش را نیز به حالت تعلیق درآورد.

مریم الوان، دانشجوی رهبر فلسطینی در دانشگاه کلمبیا اظهار داشت: «جریان اصلی این بود که آنها به عنوان یهودیان نمادین شناخته می شدند اما واقعیت این است که آنها یکی از مهم ترین و کلیدی ترین بازیگران در اردوگاه ها و جنبش دانشجویی حمایت از فلسطین بودند که از اواخر اکتبر تا بحال همچنان فعالیت دارند.» وی افزود: «من از دانشجویان یهودی که بی پرده سخنان خودشان را به گوش اخبار و رسانه ها رساندند ، بسیار سپاسگزارم. خصوصا چون اکثر آنها را به شخصه می شناسم و شاهد طرد شدن و آزار واذیت انها توسط هیلل (سازمان دانشجویی یهودی حامی اسرائیل) و همتایان یهودی شان بوده ام. آنها حتی با واکنش منفی از سوی خانواده های خود روبرو شدند.»

میدل ایست آی دریافت که در چندین اردوگاه ، تعداد دانشجویان یهودی ضد صهیونیست بسیار بیشتر از حتی دانشجویان فلسطینی یا دانشجویان معترض عربی بود. همچنین این دانشجویان یهودی بودند که دانشجویان و اساتید طرفدار اسرائیل را از هم دانشگاهیان فلسطینی یا مسلمان خود دور نگه می داشتند تا انها را ازخطرات محتمل دور نگه دارند.

 

دانشجویان یهودی رهبری را عهده دار شدند

نوامبر 2023 در اردوگاه قبلی استنفورد کالیفرنیا که توسط میدل ایست آی بازدید شد، در میان دانشجویان عرب صحبت از دانشجویان یهودی بود که بخش اعظمی ازمسئولیت های اردوگاه را برعهده گرفته اند. مسئولیت هایی از جمله خوابیدن دراردوگاه ها برای حفظ و تداوم جنبش درحالیکه به همراهان فلسطینی خود اجازه می دهند در اتاق های خوابشان که دارای امنیت نسبی است، استراحت کنند .

اما روایت دانشجویان یهودی ستیزمتعصب وخشن همچنان ادامه دارد و از بین رفتنی نیست. در یک نظرسنجی که اوایل ماه مه توسط هیلل منتشر شد، 61 درصد از دانشجویان یهودی شرکت کننده در نظرسنجی بیان کردند که در جریان اعتراضات درون دانشگاه، زبانی یهودی ستیزانه، تهدیدآمیز یا تحقیرآمیزعلیه یهودیان به کار گرفته میشد. 63 درصد از دیگر دانشجویان یهودی گفتند احساس امنیت کمتری به دلیل اعتراضات دارند و 58 درصد ازآنها به سبب اردوگاه ها کمتر احساس امنیت می کنند. اما این آمار و گزارش های مشابه به آسانی توسط دست اندرکاران اردوگاه رد شد. برای مثال، مطالعه دقیق نظرسنجی هیلل حاکی از آن است که این نظرسنجی، یهودی ستیزی را تعریف نمی کند و هیچ تفاوتی بین یهودی ستیزی و انتقاد از اسرائیل قائل نیست. راز سگال، دانشیار مطالعات کشتار جمعی و نسل کشی و استاد برجسته مطالعه نسل کشی مدرن در استاکتون، در مقاله ای برای مجله تایمز نوشت : «به نظر نمیرسد کسانی که معترضان را به یهودستیزی متهم میکنند، شمار زیاد یهودیانی که در میان معترضان اردوگاه ها بودند را نیز یهودی بدانند؛ به این معنا که انگار تنها زمانی یک یهودی می تواند یهودی باشد که از اسرائیل حمایت کند یا حمایتی از فلسطین بروز ندهد.»

همچنین در ماه مه صدها دانشجوی یهودی در سراسر کشور با امضای بیانیه ای، ادعای ماهیت ضد یهودی اعتراضات دانشگاه ها را رد کردند. در نامه ای که توسط 750 دانشجوی یهودی امضا شد، آمده است: «اینکه اردوگاه های همبستگی اساسا یهودی ستیزند، حاصل دهه ها تلاش برای نابودی مرز بین انتقاد از اسرائیل و یهودی ستیزی است.» در ادامه آمده است: «دانشجویان زیادی که در راستای اعتالی ارزش های یهودی مان، در رهبری اردوگاه ها شرکت و کمک می کنند در این روایت ساختگی، نادیده گرفته می شوند. همچنین انکار مشارکت یهودیان در این جنبش نه تنها نادرست است، بلکه تلاشی موذیانه برای توجیه ادعاهای بی اساس یهودی ستیزی است.»

به گفته دانشجویان یهودی شرکت کننده در اردوگاه ها؛ اتفاقا این گروه‌ها، دانشجویان حامی اسرائیل یا افراد خارجی مانند پلیس بودند که در اردوگاه ها ایجاد ناامنی می‌کردند. حتی هنگامی که صدها دانشجو برای اشغال یک زمین چمن، حیاط یا یک ساختمان می آمدند، به نظر می رسید که معترضان با وجود مواجهه با حوادث خشونت آمیز و ارعاب، نظم و انضباط قابل توجهی از خود نشان می دادند. در ماه اکتبر، سه دانشجوی فلسطینی در ورمونت که چفیه به تن داشتند مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و یکی از آنها برای همیشه فلج شد. مدت ها دانشجویان دانشگاه هاروارد، کلمبیا، پرینستون و پنسیلوانیا توسط گروه های حامی اسرائیل مورد آزار و اذیت قرار گرفتند که مطالعات شخصی انها را منتشر کرده، تصاویر انها را روی تابلوهای تبلیغاتی قرارداده و انها را به عنوان ضد یهودی معرفی کرده‌اند. برخی دیگر توسط خانواده های قدرتمند حامی اسرائیل در دانشگاه هاروارد تعقیب شده اند. درماه ژانویه در دانشگاه کلمبیا، دانشجویان حامی اسرائیل از سلاحی شیمیایی بنام واتر اسکانک برای حمله به معترضان جنگ ستیز استفاده کردند. ماه مه در دانشگاه کالیفرنیا واقع در لس آنجلس گروه های طرفدار اسرائیل به اردوگاه حمله کرده و دانشجویان را مورد ضرب و شتم قرار دادند.

استیون تراشر، استاد نشریات دانشگاه نورث وسترن که به چندین اردوگاه سرزده بود، نوشت: «هیچ چیز در هیچ دانشگاهی شبیه اقدامات دانشجویان مسلحی که کتابخانه ها را به دست می گرفتند یا رؤسای دانشگاه ها را می‌ربودند، (که در دهه 60 رایج بود) نیست. اما خیلی از افراد از این موضوع سوء استفاده و جوسازی می‌کنند.»

 

رسانه‌ها و تجمع‌ها

دانشجویان در چندین اردوگاه از سراسر کشور نقل می کنند که معترضان از هر دین ومذهبی با یکدیگر همسفره می شوند، در سختی ها کنار هم می‌ایستند، برای حل مشکلات گروه‌هایی تشکیل می‌دهند و به اوقات عبادت یکدیگر احترام می‌گذارند.

ظهر جمعه، دانشجویان یهودی هنگام اقامه نماز جمعه، پتوها و ملحفه ها را برای حفظ حریم خصوصی مسلمانان در دست گرفتند. سپس در غروب جمعه، در حالی که دانشجویان یهودی مراسم شبات را برگزار می کردند، دانشجویان مسلمان کنار رفتند. از موارد دیگر، انتقال کلاس های درس به اردوگاه آوارگان فلسطینی بود که اعتراض مدیران را به همراه داشت. برخی از اساتید از دریافت نامه‌هایی تهدید امیز از سوی مدیران دانشگاه خبر دادند؛ اما کماکان عقب ننشستند.

لئا ساینز-گوتنبرگ، دانشجوی دانشگاه شیکاگو، به ام ای ای گفت که درک میزان اتحاد و همبستگی که در اردوگاه فلسطینیان وجود داشت برای خارجی ها دشوار بود. او گفت که گویی برای گزارش جنبش اعتراضی با چتر به زمین نشسته اند و نه علاقه ای به دانستن شرایط جنگ حاضر علیه فلسطینیان دارند واین شرایط سخت حاکی از ان است که این اردوگاه ها آخرین اقدام این شش ماه طولانی نخواهد بود. از مدیران دانشگاه درخواست دارم که در سمت درست تاریخ بایستند.
همانطور که دانیل کی براون، استاد روزنامه نگاری در دانشگاه ایالتی میشیگان در مصاحبه ای با مجله ” گفتگو” نوشت: به نظر می رسد که رسانه ها بیشتر به تماشای نمایش علاقه مند هستند – اغلب بر اغتشاشات، چفیه ها و یا بنرها تمرکز می کنند تا محتوای مطالبات دانشجویی. براون استدلال کرد که جنبش هایی که به دنبال برهم زدن وضعیت موجود هستند، به احتمال زیاد پوشش خبری را فراهم می کنند که معترضان را به عنوان افراد مجرم، ناکارآمد، بی اهمیت یا نامشروع نظام سیاسی معرفی می‌کند. اما در حقیقت وضعیت جور دیگری بود.

 

با وجود اینکه عید فصح، همزمان با برپایی اردوگاه ها در اواخر آوریل برگزار شد و بسیاری از دانشجویان یهودی عید فصح سدر را در مکان‌های اعتراضی برگذار کردند. عید فصح عیدی یهودیست که یادآور آزادی یهودیان از بردگی در مصر است. در سنت یهودی، عید فصح به دهمین همه گیری طاعون اشاره دارد که همه بزرگ زادگان مصر را کشت، اما از خانه‌های عبرانیان، همانطور که در آن زمان به آن‌ها اشاره می‌شد، گذر کرد و اتفاقی برایشان رخ نداد. اگنس لین، دانشجویی یهودی که به تازگی از دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس فارغ التحصیل شده، و یکی از متصدیان اردوگاه است، گفت که برگزاری جشن عید فصح سدر به گونه ای که مربوط به آزادی فلسطین باشد، بسیار مهم است.
لئا ساینز-گوتنبرگ، دانشجوی دانشگاه شیکاگو گفت: “این مایوس کننده است که احساسات ضد صهیونیستی بلافاصله با ادعای یهودستیزی نقض شود.”
این دختر 22 ساله به ام ای ای گفت که او نیز در یک جامعه صهیونیستی بزرگ شده است که این باور که وجود اسرائیل برای امنیت او به عنوان یک فرد یهودی ضروری است، به او تحمیل شده است. او گفت که فراموش کردن باورهایش در مورد اسرائیل دشوار است، زیرا صهیونیسم یهودی “مبتنی بر وحشت” بود و یهود ستیزی تقریباً همیشه با ضد صهیونیسم تلفیق می شد.

لین افزود: «به شما آموزش داده می شود که از هر چیزی بیشتر از پیش وحشت داشته باشید و از یهودستیزی بسیار بترسید. و آنها از این میراث نسل کشی (یهودیان) به عنوان منبع ترس استفاده می‌کنند.»

او دوستی فلسطینی پیدا کرد که تجربیاتش از بازداشت گرفته، تا سرقت خانه و زمین، آوارگی اجباری و تبعیض روزانه و تفکیک نژادی و… را برایش شرح داد، و پس از ان بود که متوجه شد تا چه حد از سوی بزرگان و معلمانش فریب خورده است. این شد که باور هایش به کلی در هم شکست.

لین گفت: «اگر من همچنان اسرائیل را باور داشتم، داستانش را باور نمی‌کردم و تصور می‌کردم که چنین چیزهایی نمی‌تواند واقعی باشد.»

 

دانشجویان یهودی که در اعتراضات شرکت کردند، مفهوم یهودی «تیقون عولام» یا همان «ترمیم دنیا» را به عنوان یک برهان عقیدتی برای پیوستن به اعتراضات فلسطین مطرح کردند. آنها افزودند که فریاد آزادی خواهی فلسطینیان در مورد برابری اقتصادی، تمامیت ارضی، آزادی مذهبی، حقوق سیاسی و حقوق اراضی برای همه مردم است چرا که بر خلاف صهیونیسم، این باور بر پایه وحشت نبوده است.

لین گفت: وقتی به «دنیای احیا شده» (یکی مفاهیم عرفانی یهودیت، به نام کابالا به منظور دستیابی به دنیایی آرمانی که همه یکتاپرست و در صلح اند) فکر می‌کنم، متوجه میشوم که دنیای احیا شده، درون همین اردوگاه هاست.
در ادامه،توبیاس لودیش، رهبر جی وی پی، در دانشگاه اکسیدنتالِ کالیفرنیا، گفت که او بعنوان یک آمریکایی_یهودی مسئولیت ویژه ای بر عهده دارد؛ او باید احساس وظیفه کند و در این مبارزه شرکت کند و علاوه بر آن به صراحت اعلام کند که صحبت از حقوق فلسطینیان فراخوانی برای نابودی یهودیان نیست.
جنجال بر ضد اردوگاه‌ها و درآمیختگی مدوام «یهودی ستیزی» با «صهیونیسم ستیزی» همچنان موضوع غالب در رابطه با اردوگاه‌هاست.
لودیش در گفتگویی با میدل‌است‌آی گفت: «من خودم را یهودی میدانم؛ نیرویی که باید بر تفاوت آشکار بین جنبه های واقعی، مثبت، متغیر، جنبه های مبتنی بر تاریخ، و حتی جنبه های دوست داشتنی یهودیت و زندگی و فرهنگ یهودیان تاکید کند. و فکر می‌کنم با تأکید بر بخش‌هایی از زندگی یهودی و فرهنگ یهودی، می‌توانم تمایز روشنی بین ایدئولوژی منفور و زننده صهیونیسم و ایدئولوژی دوست داشتنی که یهودیت به مردم ارائه می‌دهد، قائل شوم. با تصریح این ادعا، من نه تنها می‌توانم نشان دهم که ضد صهیونیسم یهودستیزی نیست، بلکه مدعی این باشم که صهیونیسم کاملاً با یهودیت و آرمان‌ها و ارزش‌های یهودیت در تضاد است.»

 

نسلی جدید؟

در دانشگاه نیویورک، جایی که دانشجویان، اساتید، مدیران و فارغ‌التحصیلان یکی از اولین کمپین‌ها را برای توقف کمک‌های مالی به دانشگاه سازماندهی کردند، فعالان گفتند که حضور گسترده دانشجویان یهودی در این جنبش امری غیر منتظره نبود.
حدود یک سوم معترضان در اردوگاه ما را دانشجویان یهودی و متحدانشان در دانشگاه نیویورک تشکیل می‌دادند که در خط مقدم اعتراضات و اقدامات در محوطه دانشگاه و اطراف آن حضور داشتند.” تعداد زیادی از این متحدان یهودی نیز از امضاکنندگان و هم پیمانان ما بودند و بسیاری از آن هاارزش‌های یهودی، منافع انسانی و حقوق بشری، مسئولیت اجتماعی و زیست‌محیطی مشترکی داشتند. که این ها دقیقاً همان چیزهایی هستند که آنها را به حمایت از فلسطین سوق می‌دهد. این گروه میگویند:جنبش برای آزادی فلسطین، جنبشی است که از خطوط مذهبی، فرقه ای، جنسیتی، نژادی، قومی و طبقاتی عبور می کند.
مشارکت دانش آموزان یهودی در اردوگاه ها تا حد زیادی این تصور رو به رشد را تأیید کرد که تعهد جامعه یهودی نسبت به اسرائیل رو به افول است.
نورمن فینکلشتاین، نویسنده، در کتاب خود، «دانستن بیش از حد: چرا عاشقانه یهودیان آمریکایی با اسرائیل پایان می‌یابد» ،می‌نویسد که «بیست سال پیش سربازان اسرائیلی از دانشگاه‌های ایالات متحده بازدید کردند تا دانشجویان یهودی از آنها به عنوان قهرمانان جنگ استقبال کنند». امروز «هیلل دائما در تلاش است تا دانشجویان یهودی را متقاعد کند که سربازان اسرائیلی جنایتکار جنگی نیستند». فینکلشتاین افزود: «زمانی اسرائیل مظهر غرور جوانان یهودی_آمریکایی بود، اما اکنون برای آنان مثل یک آلباتروس فقط مسولیتی و باری دشوار و ناخواسته است و جنایات آن برایشان ننگین است.»
در حالی که حملات اسرائیل به غزه در سال‌های 2008/9 و 2012 باعث این تغییر برای برخی از آن‌ها در جامعه شد، حمله سال 2014 مصادف با ظهور جنبش «جان سیاه‌پوستان مهم است» (BLM) بود که بر نسل جدیدی از فعالان یهودی تأثیر گذاشت تا بین خشونت پلیس در ایالات متحده و انقیاد و سرکوب فلسطینیان مشابهت هایی ببینند.

هبا گووید، دانشیار، گفت: «من فکر نمی‌کنم ما از دانشجویان یهودی‌مان که در کنار دانشجویان دیگر در یک کلاس نشسته‌اند، بخشی از جامعه ما هستند، و کنجکاوی فکری یکسانی دارند انتظار متفاوتی داشته باشیم. وی در گروه جامعه شناسی در دانشگاه سیتی نیویورک، به ام ای ای گفت: «آنچه از دانش‌آموزان یهودی‌ام شنیده‌ام این است که برای آنها پرده‌ای از این احساس وجود دارد که «دیگر، هرگز برای هیچ‌کس دیگر این اتفاق نخواهد افتاد». من این را اغلب از آنها شنیده‌ام. «بنابراین من فکر می کنم که هویت یهودی آنها، علاوه برخی از احساساتشان به خاطر این نسل کشی در رسانه ها به سلاح تبدیل شود، یا اینکه آنها به طور ویژه بخشی از پوشش خبری ملی می شوند تا عاملی برای سرکوب اعتراضات باشند.» گووید افزود: «من فکر می کنم تعهد بسیاری از ان ها به هویت یهودی خود در واقع چیزی است که آنها را تشویق می کند تا در این مورد بایستند و بگویند که اجداد ما رنج کشیده اند و نسل کشی را تجربه کرده اند و ما نمی‌خواهیم آن را برای هیچ کس دیگری ببینیم.»

 

فعالان گفتند که ظهور گروه‌هایی مانند “IfNotNow” (INN)، (جنبشی جوان محور که خواستار این است که آمریکا حمایتش را از اسرائیل اشغالگر بردارد) و همچنین حضور صدای یهودیان برای صلح (JVP) هستند، از ویژگی این روند است.
در فوریه، IfNotNow به MEE گفت که این گروه شاهد موجی از حمایت در میان یهودیان جوان در ایالات متحده است. MEE نیز این تغییر را دنبال کرده است و خاطرنشان کرده است که جوانان یهودی آمریکایی به کررات اسرائیل را به عنوان نماد اصلی هویت خود، انکار می کنند.
در ماه آوریل، مرکز تحقیقات پیو دریافت که بزرگسالان یهودی زیر 35 سال، در بهترین حالت، تنها در مورد جنبه‌های خاصی از جنگ در غزه از هم جدا شده‌اند. حدود 52 درصد از شرکت کنندگان در نظرسنجی گفتند که رفتار اسرائیل را قابل قبول می دانند در حالی که 42 درصد آن را غیرقابل قبول می دانند. اما همین نظرسنجی نشان داد که 91 درصد از یهودیان آمریکایی زیر 34 سال، شیوه حمله حماس به اسرائیل را غیرقابل قبول می‌دانستند، در حالی که 63 درصد معتقد بودند که دلیل حماس برای مبارزه با اسرائیل نامعتبر است. به همین ترتیب، همچنین دریافت که 78 درصد از یهودیان آمریکایی 18 تا 34 ساله احساس می کنند که جنگ اسرائیل علیه حماس معتبر است. تنها 61 درصد از شرکت کنندگان در نظرسنجی در محدوده سنی، ارسال کمک های بشردوستانه به غیرنظامیان غزه را برای ایالات متحده قابل قبول دانستند.
با این حال، همانطور که توسط تعدادی از فعالان یهودی ضدصهیونیست اشاره شده است، اکثر یهودیان آمریکایی و سازمان‌های یهودی جریان اصلی هنوز عمدتاً طرفدار اسرائیل هستند. این گروه ها هنوز هم تأثیر زیادی بر تجربه یهودیان در دانشگاه ها دارند، به ویژه در پیوند دادن اسرائیل با الهیات یهودی.
“به عنوان یهودیان ضدصهیونیست – به جای در پیش گرفتن سیاست های محافظه کارانه و انتقاد از سخنان فلسطینی ها در اعتراض به نسل کشی که به سرشان آورده اند، باید تلاش کنیم تا با صهیونیسم در جوامع یهودی خود مبارزه کنیم.”
– دیوید روزنبرگ، دانشجوی دانشگاه تافتس ساینز-گوتنبرگ از دانشگاه شیکاگو، گفت که درک می‌کند که چرا برای بسیاری از یهودیان جوان آمریکایی جدا کردن یهودیت از صهیونیسم دشوار است، که عمدتاً به این دلیل است که عده ای با شگردهایی این دو مقوله به هم ربط میدهند. این خیلی مایوس کننده است که احساسات ضدصهیونیستی بلافاصله با ادعای یهودستیزی خاموش می شود، زیرا من شخصاً معتقدم که ارزش های یهودی من و نسل های یهودی گذشته_کسانی که برای همه حقوق، خصوصا حقوق کار گران مبارزه کردند_قطعا با آنچه اکنون در غزه در حال وقوع است، مخالف است.
ساینز-گوتنبرگ گفت: مخالف آنچه اکنون در غزه در حال وقوع است، باشید. لین از دانشگاه کالیفرنیای لس انجلس نیز گفت: این خیلی مهم است که بدانیم عامل این ترس زیان بار است؛که غلبه بر آن مستلزم تلاش، وحدت، آموزش و اصلاح بسیاری از باور های قبلیست.
در همین حال، روزنبرگ، دانشجوی تافتس، ازعان داشت، مشکل دیگری نیز وجود دارد که مانع از پیشبرد گفتگو و اعتراض می شود. او گفت که حتی یهودیان ضد صهیونیست آمریکایی که از فلسطین حمایت می کنند، بعنوان متحدانشان، به جای توجه به حق مقاومت فلسطین، «امنیت یهودیان» را اولویت قرار داده اند.

روزنبرگ گفت: «بسیاری از سازمان‌های یهودی ضدصهیونیستی بزرگ‌تر هنوز هم اشغال سرزمین های فلسطین را عادی سازی می‌کنند – گویی همه چیز قبل از 7 اکتبر(16مهر1402) خوب بوده. آنها به جبهه مقاومت نمی پیوندند.»
بعنوان یهودیان ضد صهیونیست، بجای در پیش گرفتن سیاست های محافظه کارانه و انتقاد از سخنان فلسطینی ها در اعتراض به نسل کشی که به سرشان آورده اند، باید تلاش کنیم تا با صهیونیسم در جوامع یهودی خود مبارزه کنیم.

یکی از دلایلی که بسیاری از یهودیان اشکنازی سفیدپوست از اسرائیل حمایت میکنند این است که آن ها نیز مانند خودم در اینجا، شهرک نشینانی هستند که در سرزمین های اشغالی و غصب شده زندگی می کنند. روزنبرگ افزود: ایدئولوژی صهیونیسم با ایدئولوژی استعمار خارجی ایالات متحده واقعا تفاوتی ندارد.
الوان، یکی از سازماندهندگان فلسطینی در دانشگاه کلمبیا، اعتراف کرد که باتوجه به اهمیتی که به نظر یهودیان داده شده است، تعیین خط و مشی گفتگو دشوار بوده است.
او توضیح داد: «این یک تنش گیج کننده است، زیرا از یک طرف ما می خواهیم تجربه فلسطین را در مرکز توجه قرار دهیم، اما از طرف دیگر رسانه های جریان اصلی تمایل دارند تأثیر آن بر جامعه یهودی را بیش از هر چیز دیگری ارزیابی کنند. آن ها گاهی اوقات حتی حاضر نیستند با دانشجویان فلسطینی صحبت کنند. حتی اگر این کار را هم انجام دهند تنها با این هدف است که ما را وادار کنند برای رویداد های جنجالی و بینشی که داریم عذر خواهی کنیم و یا توضیح بدهیم.»

در اواخر آوریل 2024 و با گذشت بیش از شش ماه از جنگ اسرائیل علیه غزه و کشته شدن بیش از 30000 فلسطینی، 78 درصد یهودیان آمریکایی بین سنین 18 تا 34 سال که توسط مرکز تحقیقاتی پیو نظرسنجی شده بودند، هنوز «جنگ اسرائیل علیه حماس» را قانونی و بر حق می‌دانستند.

این نظرسنجی همچنین نشان داد که 61 درصد از همین گروه سنی طرفدار کمک نظامی ایالات متحده به اسرائیل بودند و 63 درصد از آنان نیز گفتند که حماس دلیل موجهی برای مبارزه با اسرائیل ندارد. و همچنین حدود 31 درصد از افراد 18 تا 34 ساله گفتند که مقاومت حماس علیه اسرائیل بر حق است.

 

آزادی‌خواهی مشترک

برای برخی، روزها و برای برخی دیگر هفته ها طول کشید – اما در اواخر ماه مه، اکثر اردوگاه‌ها در سراسر کشور مجبور به انحلال و متفرق شدند.

در چندین دانشگاه، پلیس شهری یا ایالتی، گاهی اوقات حتی نیروهای ضد تروریسم، برای پایان دادن به این جنبش، فراخوانده شدند. جنبشی که تیتراخبار سراسر کشور را به خود اختصاص داده بود و حتی در نیمکره غربی گسترش یافته بود.
با توجه به شرایط، سازماندهندگان اعتراضات دانشگاه های مختلف مجبور به توافق با مدیران دانشگاه در سطوح مختلف شدند.

در دانشگاه تافتس، سازمان دهندگان دانشجویی از امضای یک قرارداد بدردنخور امتناع کردند و تصمیم گرفتند که مبارزه را یک روز دیگر هم ادامه دهند.

در نظر بسیاری، میزان خشونتی که برعلیه دانشجویان اعمال می‌شود این حقیقت را که اسرائیل دیگر جایگاه مناسبی در موسسات آموزش عالی آمریکا ندارد، را روشن میکند. با این حال، دانش آموزان راه های دیگری برای ابراز همبستگی خود پیدا کردند.

در مراسم فارغ‌التحصیلی، بسیاری از فعالان طرفدار فلسطین پرچم‌های فلسطین را حمل می‌کردند یا آن‌ها را به پشت لباس‌های خود می‌پیچیدند، یا درجلسات سخنرانی وگردهمایی های دانشگاه بالا می‌بردند.

لین، یک سازمان دهنده یهودی از UCLA، تجربیات خود را به عنوان یک نوجوان 16 ساله که با AIPAC (کمیته روابط عمومی اسرائیل آمریکا) کار می کرد، شرح میدهد. آیپک به استفاده از تاکتیک‌های مبتنی بر ترس برای جلب حمایت از اسرائیل مشهور است. لین این رویکرد را با انگیزه حمایت از آزادی فلسطین مقایسه می کند.
“این جنبش مبتنی بر ترس نیست. مبتنی بر نوع دوستی است.” لین گفت: “تعهد و مسئولیتی بزرگ، برای ساختن جهانی که می خواهیم در آن زندگی کنیم.

اردوگاه نمونه ای از آن بود. لین افزود: «ما آن جهان را ساختیم.»

به همین ترتیب، الوان، سازماندهنده اعتراضات فلسطینی از دانشگاه کلمبیا، گفت که علیرغم اتهام ایجاد «فضاهای ناامن» و «اخلال» زندگی دانشگاهی، شرکت در اردوگاه ها فرصتی را برای بسیاری فراهم کرد تا نگاهی اجمالی به گذشته و آینده داشته باشند. خصوصا افرادی که آنقدر شجاع بودند تا در این اردوگاه ها شرکت کنند.

دوستانم در مورد گفتگوهایی که با پدربزرگ و مادربزرگشان داشتند برایم تعریف میکنند. اینکه آیا میشود روزی نوه هایشان در دنیایی زندگی کنند که امنیت یهودیان به قیمت جان و آزادی فلسطینیان تمام نشود؟ اینکه حتی نوه هایشان میتوانند چنین دنیایی را متصور شوند!؟ و من می گویم که ما آن را در شرایط خرد، زندگی کرده ایم. او ادامه داد: در ‌دنیای اردوگاه‌ها، دانشجویان یهودی برای محافظت از مسلمانان در برابر آزار و اذیت، نمازگزاران را پوشش می‌دادند. علاوه بر این، آنها جشن های سدر یا شبات بین ادیان را ترتیب دادند.

«دوستان یهودی من آنقدر در این مبارزه نقش داشتند که نمی‌توانم فلسطین آزاد را بدون زندگی در کنار آنها تصور کنم، همان طور که پدربزرگ و مادربزرگم به من گفتند قبل از پروژه خشونت آمیز صهیونیست‌ها با یهودیان دوست و همسایه بوده‌اند.»